ژیل دلوز

ژیل دلوز 18 ژانویه 1925 در پاریس متولد شد.

دلوز تحصیلات اولیه را در دوران جنگ جهانی اول و اشغال فرانسه به دست نازی‌ها گذراند. برادر بزرگ‌ترش در همین دوران به خاطر مشارکت در نهضت مقاومت دستگیر شد و حین انتقال به اردوگاه کار اجباری درگذشت.

دلوز در 1944 به دانشگاه سوربن رفت. استادانش در آنجا از متخصصان برجستۀ فلسفۀ تاریخ بودند؛ از جمله ژرژ کانگییم، ژان ایپولیت، فردیناند آلکیه. او در این دوران آثار نویسندگان غیرآکادمیکی مانند سارتر را نیز دنبال می‌کرد. دلوز از 1948 تا 1957 در دبیرستان‌های مختلفی تدریس کرد تا اینکه جایی در دانشگاه پاریس یافت. او در 1953 اولین رساله‌اش را نوشت که دربارۀ دیوید هیوم بود. از 1960 تا 1964، شغلی در مرکز پژوهش‌های علمی فرانسه به دست آورد. در این دوران با میشل فوکو آشنا و دوست شد و کتاب نیچه و فلسفه را نوشت. از 1964 تا 1969 استاد دانشگاه لیون بود. پس از آن، در 1969، به دانشگاه پاریس8 (وینسن سن-دنی) رفت و تا بازنشستگی‌اش در 1987 همان جا به تدریس مشغول بود.

دلوز در 4 نوامبر 1995 به علت بیماری مزمنش خود را از پنجره پرت کرد و خودش را کشت.